Najbardziej tajemnicze miejsce w górach...
* Bernkastel powoli stąpała po ziemi, uważała na swoje delikatne łapy. Ogon jej drgnął razem z fioletową kokardą. Uśmiechnęła się pod nosem i ruszyła dalej.*
*Hates akurat przechodził i spojrzał na wilczyce*
* Bernkastel spojrzała na wilka swoimi nie posiadającymi źrenic oczami, czy się bał? Nie wiedziała.*
A ty co tu robisz? nie znam cię...
Niezbyt miłe powitanie. *kokardka na jej ogonie drgnęła, jej oczy bez źrenic zwróciły się ku wilkowi*
ta... mam z milion ran na ciele a ty myślisz że jestem miły?
A ty myślisz, że po co tu przyszłam? Mówisz do Lady Bernkastel. Zapewne nie wiesz kim jestem, ale...
nie obchodzi mnie kim jesteś tylko co tu robisz? to terytorium Czarnej łapy...
A mnie nie obchodzi gdzie jestem. Proste co?
Radzę ci stąd odejść. Idź pobiegać do Błękitnych...
A może taką wiedźmę jak mnie to nie interesuje? Wolę sadyzm i krew od pól Elizejskich.
Mówię po raz kolejny. Nie obchodzi mnie kim jesteś. Po prostu stąd odejdź...
Hmmm... Nie. *siada*
*z krzaków wyszło pięć czarnych wilków* odejdź...
Oho, pięć? To ja też? *wznosi łęb ku niebu* Przybądź, powstań. Wybacz grzech. Siedem Grzechów Głównych, Lucifer, Leviathan, Beelzebub, Asmodeus, Mammon, Belphegor, Satan! *z krzaków wychodzi siedem wilków każdy o innym, demonicznym wyglądzie*
Jesteś dziwna... *wilki uciekły* Nic niewarte Tchórze!!
W końcu jestem wiedźmą. A przynajmniej w ludowych legendach. *wilki przysiadają*
z wyglądu rzeczywiście wiedźma *uśmiechnął się szyderczo*
Doprawdy? Nie obrażam się o byle co. Wiedźmy tak mają, złotko.
dobrze... idź do swojego zaczarowanego lasu czy co ty tam masz...
Nie mieszkam w Zaczarowanym lesie. W Meta-Worldzie. Tam nie istnieje czas. I dobro zresztą też, skarbie.
Wszystko jedno... idź stąd!
Siedem Grzechów Głównych! Czy Ronove ma dzisiaj wolne?
SGG: Nie, Lady Bernkastel.
B: A szkoda. Kiedy dam wam znak atakujecie.
jesteś bardzo dziwna...
Hmm... *Berno zamyśliła się* dobrze odejdę, ale tylko dlatego, że mi się podobasz. *ucieka i już jej nie ma, Grzechy Główne rozpierzchły się*
wreszcie...*szedł dalej*
*Berno obserwowała wilka, dopóki nie znikł i sama poszła*